Emigreren

top of page

Leven in het buitenland

Ontwerpen op een Tablet

Zoeken

Emigratie naar het buitenland: Alles wat je moet weten om je droom waar te maken

Emigratie naar het buitenland: Alles wat je moet weten om je droom waar te maken

Emigreren naar het buitenland is een grote stap die veel mensen overwegen, of het nu gaat om een avontuur, een betere levenskwaliteit, of...

Hulp bij emigratie nodig?

Hulp bij emigratie nodig?

Ben je op zoek naar hulp bij emigratie? Het nemen van de grote stap om naar een ander land te verhuizen kan zowel opwindend als...

Emigratiebeurs 6 en 7 April

Emigratiebeurs 6 en 7 April

Ontdek Emigratiekansen op de Emigratiebeurs 6 en 7 april in Houten Sta jij op het punt om je leven een nieuwe wending te geven door te...

2 3 4 5

Waarom kun je niet gewoon tevreden zijn?

Het begon met een gesprek dat ik zelf opende.
Ik vertelde over mijn plannen, over het nieuwe leven dat ik voor me zag. Niet omdat ik bevestiging zocht, maar omdat het eruit moest.

Ik zag het voor me: een ander huis, een ander ritme, dagen die anders voelden. Ik voelde het in mijn botten—er wachtte iets op mij.

En toen kwamen de reacties.
“Maar waarom kun je niet gewoon tevreden zijn?”

Niet boos, eerder als een zorg. Alsof ik iets op het spel zette. Alsof ik niet doorhad wat ik had opgebouwd. Alsof ik altijd op zoek was naar méér, terwijl het hier toch goed genoeg was.

“Je hebt hier een goed bedrijf, dat geef je toch niet zomaar op?”
“Denk je echt dat je daar zomaar gelukkig wordt?”

Alsof zekerheid heilig is.
Alsof loslaten gelijkstaat aan falen.
Alsof tevredenheid betekent dat je niets anders meer mag verlangen.

Maar voor mij voelde het anders.

Tevredenheid is mooi, maar tijdelijk.
Het is geen eindpunt. Geen reden om te blijven als je hart iets anders roept.
En ik voelde dat er iets miste. Niet omdat ik ondankbaar was, maar omdat ik niet langer wilde blijven staan terwijl iets in mij vooruit wilde.

Misschien snapten ze het niet.
Misschien vonden ze het zonde.
Maar voor mij voelde blijven als stilstand.

En als ik ergens bang voor ben, is het dat.

Ik geloof niet dat emigreren alle antwoorden geeft.
Ik geloof wel dat tevredenheid geen excuus mag zijn om niet te groeien.

Dus nee, ik was niet ondankbaar.
Ik was aan het luisteren.
Naar iets dat groter was dan zekerheid.
Iets dat riep.

En dus ging ik.

Waarom kun je niet gewoon tevreden zijn?

Het begon met een gesprek dat ik zelf opende.
Ik vertelde over mijn plannen, over het nieuwe leven dat ik voor me zag. Niet omdat ik bevestiging zocht, maar omdat het eruit moest.

Ik zag het voor me: een ander huis, een ander ritme, dagen die anders voelden. Ik voelde het in mijn botten—er wachtte iets op mij.

En toen kwamen de reacties.
“Maar waarom kun je niet gewoon tevreden zijn?”

Niet boos, eerder als een zorg. Alsof ik iets op het spel zette. Alsof ik niet doorhad wat ik had opgebouwd. Alsof ik altijd op zoek was naar méér, terwijl het hier toch goed genoeg was.

“Je hebt hier een goed bedrijf, dat geef je toch niet zomaar op?”
“Denk je echt dat je daar zomaar gelukkig wordt?”

Alsof zekerheid heilig is.
Alsof loslaten gelijkstaat aan falen.
Alsof tevredenheid betekent dat je niets anders meer mag verlangen.

Maar voor mij voelde het anders.

Tevredenheid is mooi, maar tijdelijk.
Het is geen eindpunt. Geen reden om te blijven als je hart iets anders roept.
En ik voelde dat er iets miste. Niet omdat ik ondankbaar was, maar omdat ik niet langer wilde blijven staan terwijl iets in mij vooruit wilde.

Misschien snapten ze het niet.
Misschien vonden ze het zonde.
Maar voor mij voelde blijven als stilstand.

En als ik ergens bang voor ben, is het dat.

Ik geloof niet dat emigreren alle antwoorden geeft.
Ik geloof wel dat tevredenheid geen excuus mag zijn om niet te groeien.

Dus nee, ik was niet ondankbaar.
Ik was aan het luisteren.
Naar iets dat groter was dan zekerheid.
Iets dat riep.

En dus ging ik.

Twijfel en controle: wacht jij op zekerheid die nooit komt?

Je wéét dat je dit wilt. Maar toch is er die stem in je hoofd. Wat als het niet lukt? Wat als ik spijt krijg?

Dus wacht je. Op een moment waarop je 100% zeker weet dat je de juiste keuze maakt. Maar dat moment? Dat komt niet.

Want zekerheid komt niet door te wachten. Het komt door te ervaren.

💭 Wat houdt jou het meest tegen? Twijfel? Angst? Of de drang naar controle?

#emigreren #ikwilemigreren #controleloslaten #leveninhetbuitenland

Twijfel en controle: wacht jij op zekerheid die nooit komt?

Je wéét dat je dit wilt. Maar toch is er die stem in je hoofd. Wat als het niet lukt? Wat als ik spijt krijg?

Dus wacht je. Op een moment waarop je 100% zeker weet dat je de juiste keuze maakt. Maar dat moment? Dat komt niet.

Want zekerheid komt niet door te wachten. Het komt door te ervaren.

💭 Wat houdt jou het meest tegen? Twijfel? Angst? Of de drang naar controle?

#emigreren #ikwilemigreren #controleloslaten #leveninhetbuitenland

Emigreren is meer dan je spullen inpakken en een nieuw leven beginnen. Het is afscheid nemen van wat vertrouwd is, zonder precies te weten wat ervoor in de plaats komt. Het is de euforie van het onbekende, maar ook het stille gevecht met twijfels, heimwee en verwachtingen.

Swipe door en vul aan, of vind herkenning! ♥️

#emigreren #dutchiesemigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #emigrerenkanjeleren

Emigreren is meer dan je spullen inpakken en een nieuw leven beginnen. Het is afscheid nemen van wat vertrouwd is, zonder precies te weten wat ervoor in de plaats komt. Het is de euforie van het onbekende, maar ook het stille gevecht met twijfels, heimwee en verwachtingen.

Swipe door en vul aan, of vind herkenning! ♥️

#emigreren #dutchiesemigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #emigrerenkanjeleren

De wereld in mijn zak

De ochtend is van mij. Ik loop met de honden over de heuvels terwijl de wereld nog stil is. Als we thuiskomen, krijgen zij hun ontbijt en ik… nou ja, ik open een Red Bulltje - ja echt- . Mijn kleine ochtendritueel. Daarna kruip ik nog even terug in bed. Tien minuten. Dat is wat ik mezelf geef.

En in die tien minuten open ik mijn telefoon. Niet om gedachteloos te scrollen, maar om te zien hoe het met jullie gaat.

Ik lees hoe het met de hond in Portugal gaat. Of het huis in Nederland nu eindelijk verkocht is. Hoe iemand met koffers vol dromen wacht op het grote vertrek, en een ander worstelt met de heimwee die als een mist over alles hangt. Ik lees in jullie berichten hoe iemand probeert los te laten wat niet meer past, hoe een ander in een vreemde stad zichzelf opnieuw probeert te vinden.

En dan, ergens tussen die verhalen door, staan jullie daar ook voor mij. Met vragen over Guusje. Met een kort berichtje: “Ik dacht even aan je, hoe gaat het daar?” Met eerlijke en open gesprekken over alles wat je ergens anders niet kwijt kan of wil. Met berichtjes of ik Nederland nog trek omdat jullie als geen ander weten hoe overweldigend zo’n bezoek is. In voicememo’s over en weer, waar we klagen over het weer, ondernemen of de bureaucratie.

Het is bijzonder hoe je een leven kunt delen met mensen die je nooit in het echt hebt ontmoet, maar die toch zo dichtbij voelen.

We denken vaak dat connecties afhankelijk zijn van fysieke nabijheid, van gedeelde koffies en avonden samen aan tafel. Maar wat als verbinding ook kan ontstaan tussen berichten die de afstand overbruggen? Tussen verhalen die we zonder schaamte delen, simpelweg omdat we weten dat de ander het snapt?

Dus dit is een ode. Een bedankje aan jullie.
Voor de oprechte interesse, voor de gesprekken die niet geforceerd voelen, voor het delen van jullie dromen en twijfels. Soms in lange berichten, soms in een simpel hartje onder een post. Voor het feit dat, ook al wonen we verspreid over de wereld, we elkaar hier steeds weer vinden.

Ik leg mijn telefoon neer. De dag roept. Maar de wereld in mijn zak? Die blijft.

#instagram #emigreren #livingabroad #emigrerenkanjeleren

De wereld in mijn zak

De ochtend is van mij. Ik loop met de honden over de heuvels terwijl de wereld nog stil is. Als we thuiskomen, krijgen zij hun ontbijt en ik… nou ja, ik open een Red Bulltje - ja echt- . Mijn kleine ochtendritueel. Daarna kruip ik nog even terug in bed. Tien minuten. Dat is wat ik mezelf geef.

En in die tien minuten open ik mijn telefoon. Niet om gedachteloos te scrollen, maar om te zien hoe het met jullie gaat.

Ik lees hoe het met de hond in Portugal gaat. Of het huis in Nederland nu eindelijk verkocht is. Hoe iemand met koffers vol dromen wacht op het grote vertrek, en een ander worstelt met de heimwee die als een mist over alles hangt. Ik lees in jullie berichten hoe iemand probeert los te laten wat niet meer past, hoe een ander in een vreemde stad zichzelf opnieuw probeert te vinden.

En dan, ergens tussen die verhalen door, staan jullie daar ook voor mij. Met vragen over Guusje. Met een kort berichtje: “Ik dacht even aan je, hoe gaat het daar?” Met eerlijke en open gesprekken over alles wat je ergens anders niet kwijt kan of wil. Met berichtjes of ik Nederland nog trek omdat jullie als geen ander weten hoe overweldigend zo’n bezoek is. In voicememo’s over en weer, waar we klagen over het weer, ondernemen of de bureaucratie.

Het is bijzonder hoe je een leven kunt delen met mensen die je nooit in het echt hebt ontmoet, maar die toch zo dichtbij voelen.

We denken vaak dat connecties afhankelijk zijn van fysieke nabijheid, van gedeelde koffies en avonden samen aan tafel. Maar wat als verbinding ook kan ontstaan tussen berichten die de afstand overbruggen? Tussen verhalen die we zonder schaamte delen, simpelweg omdat we weten dat de ander het snapt?

Dus dit is een ode. Een bedankje aan jullie.
Voor de oprechte interesse, voor de gesprekken die niet geforceerd voelen, voor het delen van jullie dromen en twijfels. Soms in lange berichten, soms in een simpel hartje onder een post. Voor het feit dat, ook al wonen we verspreid over de wereld, we elkaar hier steeds weer vinden.

Ik leg mijn telefoon neer. De dag roept. Maar de wereld in mijn zak? Die blijft.

#instagram #emigreren #livingabroad #emigrerenkanjeleren

Je wilt zoveel zeggen, maar de woorden komen niet zoals je zou willen.

Het is een van de meest onderschatte uitdagingen van emigreren: jezelf niet volledig kunnen uitdrukken. Je bent grappiger in je eigen taal. Je bent ad rem, genuanceerd, soms zelfs poëtisch – en ineens ben je iemand die struikelt over werkwoorden, woorden mist, en minder snel reageert.

Ik weet hoe dat voelt.

Deze brief is voor iedereen die zich weleens gevangen voelt in een taal die nog niet van hen is. Die verlangt naar moeiteloos spreken, maar ondertussen balanceert tussen fouten maken en blijven proberen.

Herkenbaar? Laat het me weten in de reacties. Hoe heb jij het leren spreken ervaren? 💬👇

Deze brief is onderdeel van een serie brieven uit mijn e-book brieven aan jou. #emigreren #leveninhetbuitenland #emigratieheimwee #identiteit #zelfontwikkeling

Je wilt zoveel zeggen, maar de woorden komen niet zoals je zou willen.

Het is een van de meest onderschatte uitdagingen van emigreren: jezelf niet volledig kunnen uitdrukken. Je bent grappiger in je eigen taal. Je bent ad rem, genuanceerd, soms zelfs poëtisch – en ineens ben je iemand die struikelt over werkwoorden, woorden mist, en minder snel reageert.

Ik weet hoe dat voelt.

Deze brief is voor iedereen die zich weleens gevangen voelt in een taal die nog niet van hen is. Die verlangt naar moeiteloos spreken, maar ondertussen balanceert tussen fouten maken en blijven proberen.

Herkenbaar? Laat het me weten in de reacties. Hoe heb jij het leren spreken ervaren? 💬👇

Deze brief is onderdeel van een serie brieven uit mijn e-book brieven aan jou. #emigreren #leveninhetbuitenland #emigratieheimwee #identiteit #zelfontwikkeling

Ik had deze dagen in Nederland in mijn hoofd al ingekleurd.

Ik keek uit naar de gesprekken, de strategische sessies, de dagen waarin ik weer even volledig in mijn oude ritme zou stappen. Ik wist dat ik het gemist had. Dat gevoel van ergens binnenkomen en direct je plek weten. De uitdaging van complexe vraagstukken en het snelle schakelen.

Het duurde precies vijf minuten.

Vijf minuten voordat ik weer helemaal in de flow zat. Mijn lichaam kende de rol nog. De houding, de energie, de snelheid van denken—het was nooit echt weg geweest. Alsof het alleen even op pauze had gestaan, wachtend op het juiste moment om weer in beweging te komen.

En ik genoot ervan. Genoot van de dynamiek, de gesprekken, het gevoel van competentie en scherpte. Maar ergens, midden in een discussie over de toekomstplannen van een bedrijf, bekroop me een ander gevoel.

Ik had dit gemist. Maar had ik het nog nodig?

Het verschil tussen missen en nodig hebben is subtiel.
Je kunt verlangen naar iets wat ooit van jou was, zonder dat het nog de plek moet innemen die het vroeger had. Je kunt liefde voelen voor een oude versie van jezelf, zonder dat je terug hoeft naar wie je toen was.

Ik dacht altijd dat missen betekende dat iets een lege plek achterliet. Maar nu begreep ik dat je sommige dingen met je meedraagt, zelfs als ze niet langer je hele wereld zijn.

Toen ik de deur achter me sloot, wist ik het.

Dit hoort nog steeds bij mij.
Maar het is niet alles.

En dat is precies waarom ik ben gegaan.

#emigreren #leveninhetbuitenland #dutchiesabroad #expat

Ik had deze dagen in Nederland in mijn hoofd al ingekleurd.

Ik keek uit naar de gesprekken, de strategische sessies, de dagen waarin ik weer even volledig in mijn oude ritme zou stappen. Ik wist dat ik het gemist had. Dat gevoel van ergens binnenkomen en direct je plek weten. De uitdaging van complexe vraagstukken en het snelle schakelen.

Het duurde precies vijf minuten.

Vijf minuten voordat ik weer helemaal in de flow zat. Mijn lichaam kende de rol nog. De houding, de energie, de snelheid van denken—het was nooit echt weg geweest. Alsof het alleen even op pauze had gestaan, wachtend op het juiste moment om weer in beweging te komen.

En ik genoot ervan. Genoot van de dynamiek, de gesprekken, het gevoel van competentie en scherpte. Maar ergens, midden in een discussie over de toekomstplannen van een bedrijf, bekroop me een ander gevoel.

Ik had dit gemist. Maar had ik het nog nodig?

Het verschil tussen missen en nodig hebben is subtiel.
Je kunt verlangen naar iets wat ooit van jou was, zonder dat het nog de plek moet innemen die het vroeger had. Je kunt liefde voelen voor een oude versie van jezelf, zonder dat je terug hoeft naar wie je toen was.

Ik dacht altijd dat missen betekende dat iets een lege plek achterliet. Maar nu begreep ik dat je sommige dingen met je meedraagt, zelfs als ze niet langer je hele wereld zijn.

Toen ik de deur achter me sloot, wist ik het.

Dit hoort nog steeds bij mij.
Maar het is niet alles.

En dat is precies waarom ik ben gegaan.

#emigreren #leveninhetbuitenland #dutchiesabroad #expat

Oordelen. Iedereen die gaat emigreren krijgt ermee te maken. Toch zegt het meestal meer over de ander. #oordelen #emigreren #leveninhetbuitenland

Oordelen. Iedereen die gaat emigreren krijgt ermee te maken. Toch zegt het meestal meer over de ander. #oordelen #emigreren #leveninhetbuitenland

Mijn telefoon trilt.

Een appje in de vriendinnenchat. “Zitten lekker op het terras! Je was er vast graag bij geweest.” Een foto volgt. Bekers op tafel, winterzon op hun gezichten. Ik zie ze voor me, de gesprekken die in golven over elkaar heen rollen. De lach die ik bijna kan horen.

Ik glimlach en stuur iets terug. “Geniet ervan!” Met een hartje.
Daar gaat het leven door.

En hier? Hier sta ik in de supermarkt, op zoek naar iets wat ik niet kan vinden. Ik herhaal de woorden in mijn hoofd voordat ik ze uitspreek, mijn tong struikelt over de woorden. De kassière vraagt iets wat ik niet meteen begrijp en ik lach verontschuldigend. “Scusi?”

Soms voelt het alsof ik mezelf in tweeën heb gescheurd.
Ze zeggen dat je vrienden altijd blijven, dat afstand niets verandert als het echt goed zit. Maar ze vertellen je niet over de kleine dingen. Over hoe inside jokes ontstaan waar jij geen deel van uitmaakt. Over hoe plannen zonder jou worden gemaakt, omdat ze weten dat je er toch niet bent. Over hoe jouw afwezigheid steeds minder wordt opgemerkt.

Ik wist dat dit zou gebeuren. Maar weten en voelen zijn twee verschillende dingen.Want daar gaat alles door. Zonder mij. En hier begint alles, maar zonder hen.

Ik mis niets specifieks. En toch mis ik alles.

Misschien is dat gewoon de prijs van opnieuw beginnen. Niet alleen een land achterlaten, maar ook de versie van jezelf die er deel van uitmaakte. Die je misschien het liefst had willen meenemen.

Ik bekijk de foto nog een keer en leg mijn telefoon weg terwijl ik naar buiten loop. De zon is fel en valt perfect over de bergen en het meer waar ik zo gek op ben. In de verte roept iemand iets naar een vriend, een hond rent enthousiast achter een bal aan. Het leven dat zich hier afspeelt, kent mij nog niet. Maar ik ben er wel.

#emigreren #vriendschappen #expatlife

Mijn telefoon trilt.

Een appje in de vriendinnenchat. “Zitten lekker op het terras! Je was er vast graag bij geweest.” Een foto volgt. Bekers op tafel, winterzon op hun gezichten. Ik zie ze voor me, de gesprekken die in golven over elkaar heen rollen. De lach die ik bijna kan horen.

Ik glimlach en stuur iets terug. “Geniet ervan!” Met een hartje.
Daar gaat het leven door.

En hier? Hier sta ik in de supermarkt, op zoek naar iets wat ik niet kan vinden. Ik herhaal de woorden in mijn hoofd voordat ik ze uitspreek, mijn tong struikelt over de woorden. De kassière vraagt iets wat ik niet meteen begrijp en ik lach verontschuldigend. “Scusi?”

Soms voelt het alsof ik mezelf in tweeën heb gescheurd.
Ze zeggen dat je vrienden altijd blijven, dat afstand niets verandert als het echt goed zit. Maar ze vertellen je niet over de kleine dingen. Over hoe inside jokes ontstaan waar jij geen deel van uitmaakt. Over hoe plannen zonder jou worden gemaakt, omdat ze weten dat je er toch niet bent. Over hoe jouw afwezigheid steeds minder wordt opgemerkt.

Ik wist dat dit zou gebeuren. Maar weten en voelen zijn twee verschillende dingen.Want daar gaat alles door. Zonder mij. En hier begint alles, maar zonder hen.

Ik mis niets specifieks. En toch mis ik alles.

Misschien is dat gewoon de prijs van opnieuw beginnen. Niet alleen een land achterlaten, maar ook de versie van jezelf die er deel van uitmaakte. Die je misschien het liefst had willen meenemen.

Ik bekijk de foto nog een keer en leg mijn telefoon weg terwijl ik naar buiten loop. De zon is fel en valt perfect over de bergen en het meer waar ik zo gek op ben. In de verte roept iemand iets naar een vriend, een hond rent enthousiast achter een bal aan. Het leven dat zich hier afspeelt, kent mij nog niet. Maar ik ben er wel.

#emigreren #vriendschappen #expatlife

Emigreren is prachtig, maar soms schuurt het. Niet groots, niet overweldigend – maar voelbaar. De momenten waarop iets niet zo uitpakt als je had gedacht. De bureaucratie die ingewikkelder blijkt, de vriendenkring die niet vanzelf groeit, het gevoel van grip verliezen.

Waarom voelt teleurstelling zo scherp? En wat betekent het eigenlijk?

#mentalegezondheid #persoonlijkegroei #verwachtingenenvanrealiteit #zelfontwikkeling #mindsetverandering #cognitievedissonantie #hetlevengrijpen #durfteleven #vrijheidvinden #dromennajagen #nieuwehoofdstukken #emigreren #leveninhetbuitenland #woneninhetbuitenland #expatleven #nieuwewereld #droomleven

Emigreren is prachtig, maar soms schuurt het. Niet groots, niet overweldigend – maar voelbaar. De momenten waarop iets niet zo uitpakt als je had gedacht. De bureaucratie die ingewikkelder blijkt, de vriendenkring die niet vanzelf groeit, het gevoel van grip verliezen.

Waarom voelt teleurstelling zo scherp? En wat betekent het eigenlijk?

#mentalegezondheid #persoonlijkegroei #verwachtingenenvanrealiteit #zelfontwikkeling #mindsetverandering #cognitievedissonantie #hetlevengrijpen #durfteleven #vrijheidvinden #dromennajagen #nieuwehoofdstukken #emigreren #leveninhetbuitenland #woneninhetbuitenland #expatleven #nieuwewereld #droomleven

Het is midden in de nacht als ik de auto start. Mijn hond ligt stil achterin, alsof ze begrijpt dat dit geen gewone rit is. Voor me ligt een weg van 1.243 kilometer, terug naar wat ooit thuis was. Niet omdat ik wilde, maar omdat ik moest. Soms vraagt het leven je om terug te keren, zelfs als je al afscheid dacht te hebben genomen.

Ik heb Italië gekozen, dacht ik. De bergen, de rust, het leven dat ik voor ogen had. Maar wat doe je als het land dat je omarmde, niet kan bieden wat je nodig hebt? Omdat wat belangrijk voor je is, niet matcht met wat je daar vindt?

Ik worstelde dagenlang met die gedachten. Ik probeerde meerdere dierenartsen, hopend dat de volgende praktijk me zou laten voelen dat ik goed zat. Maar hoe ik ook zocht, de zorg die ik gewend was, vond ik niet. En concessies doen op dit vlak? Dat kan ik niet.

Die nacht reed ik niet weg uit ongemak. Ik reed omdat de zorg die ik voor mijn hond vond, niet klopte met wat ik diep vanbinnen voelde. Dit was niet goed genoeg. Ik koos voor haar. Voor haar gezondheid, terwijl ze op haar kwetsbaarst was. Een race tegen de klok, terwijl die kilometers aan mij voorbijgingen. En dus volgde ik mijn hart – zelfs als dat betekende dat ik terug moest.

Toen ik hierheen verhuisde, had ik dromen. Maar dromen en verwachtingen zijn soms gevaarlijk. Ze maken beloftes die niet altijd waargemaakt kunnen worden. En dat is misschien wel de grootste les van emigreren: dat je nieuwe land je niet altijd kan geven wat je zoekt.

Die nacht, onderweg naar het verleden, voelde ik de spanning tussen wat ik verwachtte en wat ik kreeg. Italië zou toch een nieuw begin zijn? Maar in de stilte van de weg, met elke kilometer dichterbij mijn oude dierenarts, voelde ik hoe mijn verwachtingen mij hadden verraden.

Ergens voelt het als falen, teruggaan naar wat je kent. Alsof je toegeeft dat het nieuwe niet goed genoeg is. Maar ik leerde dat teruggaan niet altijd zwakte is. Soms is het precies wat nodig is. Niet om opnieuw te blijven, maar om te halen wat je nodig hebt en verder te kunnen.

Niet alles in mijn nieuwe leven hoeft te kloppen, zolang ik maar trouw blijf aan wat voor mij niet onderhandelbaar is. ♥️

Het is midden in de nacht als ik de auto start. Mijn hond ligt stil achterin, alsof ze begrijpt dat dit geen gewone rit is. Voor me ligt een weg van 1.243 kilometer, terug naar wat ooit thuis was. Niet omdat ik wilde, maar omdat ik moest. Soms vraagt het leven je om terug te keren, zelfs als je al afscheid dacht te hebben genomen.

Ik heb Italië gekozen, dacht ik. De bergen, de rust, het leven dat ik voor ogen had. Maar wat doe je als het land dat je omarmde, niet kan bieden wat je nodig hebt? Omdat wat belangrijk voor je is, niet matcht met wat je daar vindt?

Ik worstelde dagenlang met die gedachten. Ik probeerde meerdere dierenartsen, hopend dat de volgende praktijk me zou laten voelen dat ik goed zat. Maar hoe ik ook zocht, de zorg die ik gewend was, vond ik niet. En concessies doen op dit vlak? Dat kan ik niet.

Die nacht reed ik niet weg uit ongemak. Ik reed omdat de zorg die ik voor mijn hond vond, niet klopte met wat ik diep vanbinnen voelde. Dit was niet goed genoeg. Ik koos voor haar. Voor haar gezondheid, terwijl ze op haar kwetsbaarst was. Een race tegen de klok, terwijl die kilometers aan mij voorbijgingen. En dus volgde ik mijn hart – zelfs als dat betekende dat ik terug moest.

Toen ik hierheen verhuisde, had ik dromen. Maar dromen en verwachtingen zijn soms gevaarlijk. Ze maken beloftes die niet altijd waargemaakt kunnen worden. En dat is misschien wel de grootste les van emigreren: dat je nieuwe land je niet altijd kan geven wat je zoekt.

Die nacht, onderweg naar het verleden, voelde ik de spanning tussen wat ik verwachtte en wat ik kreeg. Italië zou toch een nieuw begin zijn? Maar in de stilte van de weg, met elke kilometer dichterbij mijn oude dierenarts, voelde ik hoe mijn verwachtingen mij hadden verraden.

Ergens voelt het als falen, teruggaan naar wat je kent. Alsof je toegeeft dat het nieuwe niet goed genoeg is. Maar ik leerde dat teruggaan niet altijd zwakte is. Soms is het precies wat nodig is. Niet om opnieuw te blijven, maar om te halen wat je nodig hebt en verder te kunnen.

Niet alles in mijn nieuwe leven hoeft te kloppen, zolang ik maar trouw blijf aan wat voor mij niet onderhandelbaar is. ♥️

Tien jaar geleden had ik deze droom al. Emigreren, een nieuw leven opbouwen, ergens anders ademen dan in de routine waarin ik vastzat. Maar ik deed het niet. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat één angst me tegenhield: mijn hond.

Ik zag op tegen het meenemen van een oudere hond naar een ander land. Tegen de onbekendheid van dierenartsen, de angst dat ik hem niet zou kunnen geven wat hij nodig had.
Dus bleef ik. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat mijn hoofd sterker was dan mijn verlangen. Omdat mijn angsten groter leken dan mijn droom.

Fast forward tien jaar. Ik deed het alsnog. Met niet één hond, maar drie. Dezelfde angst, maar een ander scenario. Alleen dit keer koos ik ervoor om me er niet door tegen te laten houden.

En toen gebeurde precies waar ik destijds zo bang voor was.
Mijn grootste angst werd realiteit.

Ik stond in een kliniek in Italië en besefte dat de zorg die ik zocht, die ik nodig had, hier niet bestond zoals ik het kende. Dezelfde onzekerheid die me tien jaar geleden tegenhield, haalde me opnieuw in. Alleen dit keer kon ik niet terug. Ik was er al.

Angst is een meester in stilstand.
Het fluistert je toe dat je veilig bent zolang je niet beweegt. Dat je geen pijn zult voelen zolang je niets verandert. Maar angst voorkomt geen pijn. Het voorkomt alleen dat je leeft.

Het vergroot het onbekende. Maakt van een mogelijkheid een probleem, van onzekerheid een dreiging. En zo houd je jezelf klein. Zo stel je dromen uit. Zo word je iemand die in gedachten leeft, maar nooit in beweging komt.

Wat angst je niet vertelt, is dat je het leven er niet mee tegenhoudt. Wat moet gebeuren, gebeurt toch. Wat je moet leren, vindt je wel.

Tien jaar geleden hield angst me veilig. Dacht ik. Maar toen ik eindelijk ging, ontdekte ik de waarheid: angst had me niets bespaard. Niet de worstelingen, niet de moeilijke momenten. Het enige wat het deed, was me weghouden van een leven dat allang op me wachtte.

Je kunt angst gehoorzamen, of je kunt het meenemen. Maar als je wacht tot het verdwijnt, zul je altijd blijven staan. En terwijl jij wacht, gaat het leven door. Angst houdt je niet veilig. Het houdt je alleen tegen

Tien jaar geleden had ik deze droom al. Emigreren, een nieuw leven opbouwen, ergens anders ademen dan in de routine waarin ik vastzat. Maar ik deed het niet. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat één angst me tegenhield: mijn hond.

Ik zag op tegen het meenemen van een oudere hond naar een ander land. Tegen de onbekendheid van dierenartsen, de angst dat ik hem niet zou kunnen geven wat hij nodig had.
Dus bleef ik. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat mijn hoofd sterker was dan mijn verlangen. Omdat mijn angsten groter leken dan mijn droom.

Fast forward tien jaar. Ik deed het alsnog. Met niet één hond, maar drie. Dezelfde angst, maar een ander scenario. Alleen dit keer koos ik ervoor om me er niet door tegen te laten houden.

En toen gebeurde precies waar ik destijds zo bang voor was.
Mijn grootste angst werd realiteit.

Ik stond in een kliniek in Italië en besefte dat de zorg die ik zocht, die ik nodig had, hier niet bestond zoals ik het kende. Dezelfde onzekerheid die me tien jaar geleden tegenhield, haalde me opnieuw in. Alleen dit keer kon ik niet terug. Ik was er al.

Angst is een meester in stilstand.
Het fluistert je toe dat je veilig bent zolang je niet beweegt. Dat je geen pijn zult voelen zolang je niets verandert. Maar angst voorkomt geen pijn. Het voorkomt alleen dat je leeft.

Het vergroot het onbekende. Maakt van een mogelijkheid een probleem, van onzekerheid een dreiging. En zo houd je jezelf klein. Zo stel je dromen uit. Zo word je iemand die in gedachten leeft, maar nooit in beweging komt.

Wat angst je niet vertelt, is dat je het leven er niet mee tegenhoudt. Wat moet gebeuren, gebeurt toch. Wat je moet leren, vindt je wel.

Tien jaar geleden hield angst me veilig. Dacht ik. Maar toen ik eindelijk ging, ontdekte ik de waarheid: angst had me niets bespaard. Niet de worstelingen, niet de moeilijke momenten. Het enige wat het deed, was me weghouden van een leven dat allang op me wachtte.

Je kunt angst gehoorzamen, of je kunt het meenemen. Maar als je wacht tot het verdwijnt, zul je altijd blijven staan. En terwijl jij wacht, gaat het leven door. Angst houdt je niet veilig. Het houdt je alleen tegen

Emigreren is meer dan alleen een verhuizing. Het is een complete transformatie. Het is groeien, loslaten, opnieuw beginnen – en soms verdwalen tussen hier en daar.

Nog aanvullingen? 😏

#emigreren #leveninhetbuitenland #dutchiesemigreren #livingabroad #woneninhetbuitenland

Emigreren is meer dan alleen een verhuizing. Het is een complete transformatie. Het is groeien, loslaten, opnieuw beginnen – en soms verdwalen tussen hier en daar.

Nog aanvullingen? 😏

#emigreren #leveninhetbuitenland #dutchiesemigreren #livingabroad #woneninhetbuitenland

Mijn honden zijn mijn zwakke plek. Wanneer er iets met ze is, voel ik dat tot in mijn kern. In een nieuw land wordt die kwetsbaarheid alleen maar intenser.

Toen een van mijn honden ziek werd, wist ik dat we naar de dierenarts moesten. Een simpele handeling in mijn oude leven, maar in dit nieuwe bestaan was het alsof ik ineens de spelregels niet meer kende. De praktijk was oubollig, de diagnose simpel. Alleen een briefje en de boodschap dat ik medicijnen moest halen bij een menselijke apotheek.

Dat moment, dat briefje in mijn hand, bracht een stem in mij naar boven. “Was ik maar thuis,” zei die stem. Niet omdat mijn oude dierenarts per se beter was, maar omdat hij bekend was. En bekend voelt veilig. Zelfs als het dat niet is.

In onzekere situaties willen we terug naar wat we kennen. Het is een instinct, een anker. Maar die neiging kan ons ook beperken. Want vasthouden aan wat bekend is, betekent soms dat je niet openstaat voor wat nieuw is – zelfs als dat nieuwe je misschien verder zou brengen.

Bij die apotheek, waar ze de medicijnen met een glimlach over de balie schoven, voelde ik dat gevecht in mijzelf. Een deel van mij wilde niets liever dan de controle terugpakken, terugkeren naar mijn oude dierenarts en mijn oude zekerheden. Maar emigreren laat dat niet toe. Het is niet alleen een fysieke reis; het is een transformatie waarin je moet leren om te vertrouwen op wat je nog niet begrijpt.

In ons oude leven hangen we vaak vast aan routines, plekken en systemen die ons zekerheid bieden. Maar hoe zeker waren die ooit echt? Die dierenarts in mijn oude leven gaf me misschien een gevoel van controle, maar de realiteit is dat controle altijd een illusie is. Het nieuwe is niet gevaarlijker dan het oude. Het is alleen onbekend.

Mijn hond knapt langzaam op, maar ik besef dat het niet de praktijk of de medicijnen waren die mij uit balans brachten. Het was mijn eigen verlangen naar houvast, in een wereld die ik nog niet kende.

Misschien is dat wat emigreren je leert: thuis is niet iets wat je meebrengt, maar wat je opnieuw opbouwt. Beetje bij beetje, op plekken waar je het nooit verwacht had. Zoals een oud bollige praktijk die je laat zien hoeveel je kunt loslaten

Mijn honden zijn mijn zwakke plek. Wanneer er iets met ze is, voel ik dat tot in mijn kern. In een nieuw land wordt die kwetsbaarheid alleen maar intenser.

Toen een van mijn honden ziek werd, wist ik dat we naar de dierenarts moesten. Een simpele handeling in mijn oude leven, maar in dit nieuwe bestaan was het alsof ik ineens de spelregels niet meer kende. De praktijk was oubollig, de diagnose simpel. Alleen een briefje en de boodschap dat ik medicijnen moest halen bij een menselijke apotheek.

Dat moment, dat briefje in mijn hand, bracht een stem in mij naar boven. “Was ik maar thuis,” zei die stem. Niet omdat mijn oude dierenarts per se beter was, maar omdat hij bekend was. En bekend voelt veilig. Zelfs als het dat niet is.

In onzekere situaties willen we terug naar wat we kennen. Het is een instinct, een anker. Maar die neiging kan ons ook beperken. Want vasthouden aan wat bekend is, betekent soms dat je niet openstaat voor wat nieuw is – zelfs als dat nieuwe je misschien verder zou brengen.

Bij die apotheek, waar ze de medicijnen met een glimlach over de balie schoven, voelde ik dat gevecht in mijzelf. Een deel van mij wilde niets liever dan de controle terugpakken, terugkeren naar mijn oude dierenarts en mijn oude zekerheden. Maar emigreren laat dat niet toe. Het is niet alleen een fysieke reis; het is een transformatie waarin je moet leren om te vertrouwen op wat je nog niet begrijpt.

In ons oude leven hangen we vaak vast aan routines, plekken en systemen die ons zekerheid bieden. Maar hoe zeker waren die ooit echt? Die dierenarts in mijn oude leven gaf me misschien een gevoel van controle, maar de realiteit is dat controle altijd een illusie is. Het nieuwe is niet gevaarlijker dan het oude. Het is alleen onbekend.

Mijn hond knapt langzaam op, maar ik besef dat het niet de praktijk of de medicijnen waren die mij uit balans brachten. Het was mijn eigen verlangen naar houvast, in een wereld die ik nog niet kende.

Misschien is dat wat emigreren je leert: thuis is niet iets wat je meebrengt, maar wat je opnieuw opbouwt. Beetje bij beetje, op plekken waar je het nooit verwacht had. Zoals een oud bollige praktijk die je laat zien hoeveel je kunt loslaten

Roept emigreren een angst op? Zijn je verlangens in strijd met je angst? Dan is dit korte artikel voor jou. Maak kennis met cognitieve dissonantie en herken het gevecht in je hoofd 😇

#emigreren #persoonlijkegroei #mindset #emigrerenkunjeleren #dutchiesabroad

Roept emigreren een angst op? Zijn je verlangens in strijd met je angst? Dan is dit korte artikel voor jou. Maak kennis met cognitieve dissonantie en herken het gevecht in je hoofd 😇

#emigreren #persoonlijkegroei #mindset #emigrerenkunjeleren #dutchiesabroad

Daar is die! De tips van mede emigranten over hoe om te gaan met het -soms- intense bezoek van familie en vrienden. #emigreren #emigrerenkunjeleren #dutchiesemigreren #leveninhetbuitenland

Daar is die! De tips van mede emigranten over hoe om te gaan met het -soms- intense bezoek van familie en vrienden. #emigreren #emigrerenkunjeleren #dutchiesemigreren #leveninhetbuitenland

🎙️ Leef jij in het buitenland en deel je graag je verhaal?

Voor de podcast ‘Leven in het Buitenland’ ben ik op zoek naar mensen die hun verhaal willen delen over emigreren, het bouwen van een nieuw leven in het buitenland, en de persoonlijke groei die daarbij komt kijken.

Ben jij iemand die:

De mentale transformatie van emigreren heeft meegemaakt en daarover wil praten?

Hindernissen hebt overwonnen die veel mensen met emigratie te maken krijgen, zoals cultuurverschillen of een nieuw begin?

Ben je weer terug in Nederland nadat je jaren in het buitenland hebt gewoond?

Of gewoon eerlijk wilt delen wat het betekent om je weg te vinden na een verhuizing naar het buitenland?

Ik ben op zoek naar jou! Ik wil jouw ervaring en inzichten delen, zodat we anderen kunnen inspireren en helpen om hun eigen weg te vinden in het buitenland. 🌍

Stuur mij een bericht als jij jouw verhaal wilt delen in mijn podcast. Ik ben benieuwd naar je ervaringen, je lessen en wat je hebt geleerd over groei, verandering en het leven buiten de gebaande paden.

Laat me weten waarom jij zou willen deelnemen en wat jouw verhaal leuk maakt! Heel eerlijk, eigenlijk is elke emigratie een goed verhaal.

#LevenInHetbuitenland #Podcastoproep #Emigreren #Persoonlijkegroei #Droomleven #DeelJouwVerhaal

🎙️ Leef jij in het buitenland en deel je graag je verhaal?

Voor de podcast ‘Leven in het Buitenland’ ben ik op zoek naar mensen die hun verhaal willen delen over emigreren, het bouwen van een nieuw leven in het buitenland, en de persoonlijke groei die daarbij komt kijken.

Ben jij iemand die:

De mentale transformatie van emigreren heeft meegemaakt en daarover wil praten?

Hindernissen hebt overwonnen die veel mensen met emigratie te maken krijgen, zoals cultuurverschillen of een nieuw begin?

Ben je weer terug in Nederland nadat je jaren in het buitenland hebt gewoond?

Of gewoon eerlijk wilt delen wat het betekent om je weg te vinden na een verhuizing naar het buitenland?

Ik ben op zoek naar jou! Ik wil jouw ervaring en inzichten delen, zodat we anderen kunnen inspireren en helpen om hun eigen weg te vinden in het buitenland. 🌍

Stuur mij een bericht als jij jouw verhaal wilt delen in mijn podcast. Ik ben benieuwd naar je ervaringen, je lessen en wat je hebt geleerd over groei, verandering en het leven buiten de gebaande paden.

Laat me weten waarom jij zou willen deelnemen en wat jouw verhaal leuk maakt! Heel eerlijk, eigenlijk is elke emigratie een goed verhaal.

#LevenInHetbuitenland #Podcastoproep #Emigreren #Persoonlijkegroei #Droomleven #DeelJouwVerhaal

Ze zei het vaak: “Later ga ik...” Het waren kleine zinnetjes, vol verlangen, uitgesproken tussen de dagelijkse drukte door. Later ga ik verhuizen. Later wil ik vrij zijn. Later wil ik écht gaan leven. Zij, die droomde van vrijheid en een leven vol ruimte en rust. Maar ze koos nooit echt. Er was altijd wel iets: werk, verplichtingen, een ander moment dat zogenaamd beter uitkwam.

Tot het moment dat er geen later meer was.

Vlak voor ik vertrok naar Italië hoorde ik dat een vriendin ongeneselijk ziek was. Alles wat ze wilde doen, alles wat ze ooit had gezegd, veranderde van een belofte naar een gemis. De dromen die ze uitstelde, blijven onafgemaakt. Dat moment, die realisatie, heeft iets in mij wakker geschud.

Ik dacht vaak aan haar toen ik zelf vertrok. Aan hoe snel het leven kan veranderen en hoe makkelijk we onszelf wijsmaken dat er altijd tijd genoeg is. Maar tijd is geen gegeven. Het is niet iets dat je kunt sparen voor later.

Ik vertrok naar Italië met twijfels, met vragen en met een hoofd dat nog vol zat met alles wat ik achterliet. Maar ik ging wel. Want ik zag ineens glashelder wat het leven me probeerde te vertellen: je leeft maar één keer. En dat ene leven is nú.

Ik ben gelukkig in Italië, waar ik opnieuw koos voor het leven dat in mijn hart zit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het de enige keuze was die klopte. En ik denk aan haar. Ik denk aan alles wat ze me leerde zonder het zelf te weten.

Later is een prachtig woord, maar het is ook verraderlijk. Want wat als later niet komt? Wat als alles wat je nu uitstelt nooit meer gebeurt? Je leeft maar één keer. Wacht niet tot het leven je dwingt om te kiezen, want soms is het dan te laat. Dus ik kies voor nu. Voor de chaos, de schoonheid en de imperfectie van een leven dat nu wordt geleefd. Want dromen zijn geen dingen om te bewaren; ze zijn er om aan te raken, om waar te maken.

#dromenwaarmaken #laterisnu #laterwilik #emigreren #persoonlijkegroei #leefjedroom #leefjemooisteleven

Ze zei het vaak: “Later ga ik...” Het waren kleine zinnetjes, vol verlangen, uitgesproken tussen de dagelijkse drukte door. Later ga ik verhuizen. Later wil ik vrij zijn. Later wil ik écht gaan leven. Zij, die droomde van vrijheid en een leven vol ruimte en rust. Maar ze koos nooit echt. Er was altijd wel iets: werk, verplichtingen, een ander moment dat zogenaamd beter uitkwam.

Tot het moment dat er geen later meer was.

Vlak voor ik vertrok naar Italië hoorde ik dat een vriendin ongeneselijk ziek was. Alles wat ze wilde doen, alles wat ze ooit had gezegd, veranderde van een belofte naar een gemis. De dromen die ze uitstelde, blijven onafgemaakt. Dat moment, die realisatie, heeft iets in mij wakker geschud.

Ik dacht vaak aan haar toen ik zelf vertrok. Aan hoe snel het leven kan veranderen en hoe makkelijk we onszelf wijsmaken dat er altijd tijd genoeg is. Maar tijd is geen gegeven. Het is niet iets dat je kunt sparen voor later.

Ik vertrok naar Italië met twijfels, met vragen en met een hoofd dat nog vol zat met alles wat ik achterliet. Maar ik ging wel. Want ik zag ineens glashelder wat het leven me probeerde te vertellen: je leeft maar één keer. En dat ene leven is nú.

Ik ben gelukkig in Italië, waar ik opnieuw koos voor het leven dat in mijn hart zit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het de enige keuze was die klopte. En ik denk aan haar. Ik denk aan alles wat ze me leerde zonder het zelf te weten.

Later is een prachtig woord, maar het is ook verraderlijk. Want wat als later niet komt? Wat als alles wat je nu uitstelt nooit meer gebeurt? Je leeft maar één keer. Wacht niet tot het leven je dwingt om te kiezen, want soms is het dan te laat. Dus ik kies voor nu. Voor de chaos, de schoonheid en de imperfectie van een leven dat nu wordt geleefd. Want dromen zijn geen dingen om te bewaren; ze zijn er om aan te raken, om waar te maken.

#dromenwaarmaken #laterisnu #laterwilik #emigreren #persoonlijkegroei #leefjedroom #leefjemooisteleven

Emigreren vraagt om groei! En groei vraagt om het verlaten van je comfortzone. Een overzicht van alle fases die je doorloopt om te groeien in je nieuwe thuisland.

Waardeer je mijn content? Dan help je mij met een link of share♥️

#emigreren #comfortzone #groeizone #groei #persoonlijkegroei #mentaletransformatie #emigrerenkunjeleren #leveninhetbuitenland #dutchiesemigreren

Emigreren vraagt om groei! En groei vraagt om het verlaten van je comfortzone. Een overzicht van alle fases die je doorloopt om te groeien in je nieuwe thuisland.

Waardeer je mijn content? Dan help je mij met een link of share♥️

#emigreren #comfortzone #groeizone #groei #persoonlijkegroei #mentaletransformatie #emigrerenkunjeleren #leveninhetbuitenland #dutchiesemigreren

Jullie reageerden massaal met jullie reden om te emigreren! Helaas niet voldoende ruimte voor alle reacties maar dit zijn de meest voorkomende!

#emigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #emigrerennaarspanje #emigrerennaarzweden #vanlife

Jullie reageerden massaal met jullie reden om te emigreren! Helaas niet voldoende ruimte voor alle reacties maar dit zijn de meest voorkomende!

#emigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #emigrerennaarspanje #emigrerennaarzweden #vanlife

Emigreren is niet alleen een fysieke reis, het is ook een reis in je hoofd. Soms worden we tegengehouden door belemmerende overtuigingen – die stemmetjes in je hoofd die zeggen dat je niet goed genoeg bent, dat je het niet kunt of dat het te laat is.

In deze carousel deel ik de 4 meest voorkomende belemmerende overtuigingen die veel mensen tegenhouden bij het nemen van de stap naar hun droomleven. Welke herken jij?

Het mooie is: je kunt deze overtuigingen veranderen! Het begint met bewustwording en het kiezen van een mindset die je dient in plaats van je tegenhoudt.

Sta jij klaar om die belemmeringen los te laten en je dromen na te jagen? Of misschien heb jij ze al wel overwonnen 💪🏻

#Emigreren #Droomleven #Belemmerendeovertuigingen #Mindset #PersoonlijkeGroei #NieuweStart #LevenInHetBuitenland #IntentioneelLeven #Loslaten #Groei #NieuweHorizonten #Motivatie #Zelfontwikkeling #Verandering #WachtNiet #PsycheEnMindset #LevenInJeDromen

Emigreren is niet alleen een fysieke reis, het is ook een reis in je hoofd. Soms worden we tegengehouden door belemmerende overtuigingen – die stemmetjes in je hoofd die zeggen dat je niet goed genoeg bent, dat je het niet kunt of dat het te laat is.

In deze carousel deel ik de 4 meest voorkomende belemmerende overtuigingen die veel mensen tegenhouden bij het nemen van de stap naar hun droomleven. Welke herken jij?

Het mooie is: je kunt deze overtuigingen veranderen! Het begint met bewustwording en het kiezen van een mindset die je dient in plaats van je tegenhoudt.

Sta jij klaar om die belemmeringen los te laten en je dromen na te jagen? Of misschien heb jij ze al wel overwonnen 💪🏻

#Emigreren #Droomleven #Belemmerendeovertuigingen #Mindset #PersoonlijkeGroei #NieuweStart #LevenInHetBuitenland #IntentioneelLeven #Loslaten #Groei #NieuweHorizonten #Motivatie #Zelfontwikkeling #Verandering #WachtNiet #PsycheEnMindset #LevenInJeDromen

In Nederland rende ik. Niet letterlijk – daar had ik geen tijd voor – maar in mijn hoofd, in mijn dagen, in alles wat ik deed. Het voelde alsof ik altijd achter iets aan zat dat nét buiten bereik bleef: meer werk, meer succes, meer voldoen aan verwachtingen die ik zelf niet eens helemaal kon uitleggen. De ratrace. Iedereen zit erin, niemand weet precies waarom, en we doen allemaal alsof het normaal is.

Het begon ‘s ochtends vroeg, vaak nog voor mijn wekker ging. Mijn hoofd was al aan. De to-do lijstjes die ik gisteren niet had afgevinkt, stonden me vanochtend weer op te wachten. “Snel, anders loop je achter.” Het was niet zozeer een stem, maar meer een constante druk, een soort vage paniek die in je lijf blijft hangen. En je holt maar door, want stil staan betekent falen.

Ik dacht dat het erbij hoorde. Dat het volwassen zijn was. Werken, presteren, altijd ‘aan’ staan. Als je het druk hebt, doe je het goed, toch? Dat geloofde ik – tot ik mezelf op een dag betrapte terwijl ik onderweg was naar een afspraak en ineens niet meer wist waarom. Waar was ik eigenlijk naar op weg?

Toen ik besloot te emigreren, hoorde ik het van alle kanten: “Je kunt toch niet zomaar alles achterlaten?” Alsof stilstaan bij wat je écht wilt, het gekste is dat je kunt doen. Maar dat is de ratrace: je draait erin mee, zonder te bedenken of je wel op de juiste weg zit.

Nu woon ik hier, in Italië. En nee, het leven is niet ineens perfect. Mijn dagen zijn niet alleen maar zonovergoten geluksmomenten, en soms ren ik nog steeds – Maar hier heb ik ontdekt dat het leven niet sneller gaat als je harder loopt.

Het grappige is: sinds ik uit die race ben gestapt, ben ik dingen gaan zien die ik eerst niet zag. De kleine dingen. Het soort momenten waar ik vroeger aan voorbijging omdat ik alweer aan de volgende taak dacht. Nu ben ik hier.

En soms denk ik terug aan dat leven in Nederland. Niet met spijt, maar met een beetje medeleven voor mezelf. Voor die versie van mij die dacht dat ze moest rennen om iets te bereiken, terwijl ze juist alles miste wat écht belangrijk was.

Het leven is niet bedoelt om aan voorbij te razen. Het is bedoeld om in te ademen, vast te pakken, te leven.

#emigreren

In Nederland rende ik. Niet letterlijk – daar had ik geen tijd voor – maar in mijn hoofd, in mijn dagen, in alles wat ik deed. Het voelde alsof ik altijd achter iets aan zat dat nét buiten bereik bleef: meer werk, meer succes, meer voldoen aan verwachtingen die ik zelf niet eens helemaal kon uitleggen. De ratrace. Iedereen zit erin, niemand weet precies waarom, en we doen allemaal alsof het normaal is.

Het begon ‘s ochtends vroeg, vaak nog voor mijn wekker ging. Mijn hoofd was al aan. De to-do lijstjes die ik gisteren niet had afgevinkt, stonden me vanochtend weer op te wachten. “Snel, anders loop je achter.” Het was niet zozeer een stem, maar meer een constante druk, een soort vage paniek die in je lijf blijft hangen. En je holt maar door, want stil staan betekent falen.

Ik dacht dat het erbij hoorde. Dat het volwassen zijn was. Werken, presteren, altijd ‘aan’ staan. Als je het druk hebt, doe je het goed, toch? Dat geloofde ik – tot ik mezelf op een dag betrapte terwijl ik onderweg was naar een afspraak en ineens niet meer wist waarom. Waar was ik eigenlijk naar op weg?

Toen ik besloot te emigreren, hoorde ik het van alle kanten: “Je kunt toch niet zomaar alles achterlaten?” Alsof stilstaan bij wat je écht wilt, het gekste is dat je kunt doen. Maar dat is de ratrace: je draait erin mee, zonder te bedenken of je wel op de juiste weg zit.

Nu woon ik hier, in Italië. En nee, het leven is niet ineens perfect. Mijn dagen zijn niet alleen maar zonovergoten geluksmomenten, en soms ren ik nog steeds – Maar hier heb ik ontdekt dat het leven niet sneller gaat als je harder loopt.

Het grappige is: sinds ik uit die race ben gestapt, ben ik dingen gaan zien die ik eerst niet zag. De kleine dingen. Het soort momenten waar ik vroeger aan voorbijging omdat ik alweer aan de volgende taak dacht. Nu ben ik hier.

En soms denk ik terug aan dat leven in Nederland. Niet met spijt, maar met een beetje medeleven voor mezelf. Voor die versie van mij die dacht dat ze moest rennen om iets te bereiken, terwijl ze juist alles miste wat écht belangrijk was.

Het leven is niet bedoelt om aan voorbij te razen. Het is bedoeld om in te ademen, vast te pakken, te leven.

#emigreren

Ik mis haar….
De versie van mezelf die in Nederland moeiteloos binnenliep bij klanten. Die zonder aarzeling haar jas aan de kapstok hing, een kop koffie aannam en direct voelde wat er speelde. Gekend worden – niet alleen als professional, maar als mens.

Ik mis die gesprekken waarin ik luisterde, écht luisterde, en mijn vak kon uitvoeren op gevoel. Waar ik wist wat ik waard was en de taal van mijn werk geen obstakel kende. Daar waar ik gewoon even de oude Marie kon zijn.

Hier in Italië is dat anders. Mooier, chaotischer, en soms… stiller. Mijn werk is veranderd, ik ben veranderd. Soms voel ik heimwee. Niet naar een plek, maar naar mezelf. Naar die vrouw die precies wist wat ze deed, in een wereld die precies wist wie ze was.

Ik mis haar. Die Marie die in Nederland zo vanzelfsprekend was.. Werk was niet zomaar werk – het was wie ik was. Het gaf me energie, zelfvertrouwen, betekenis. En nu, hier in dit nieuwe leven, voelt het soms alsof ik dat deel van mezelf kwijt ben.

Maar misschien moest ik wel stoppen met rennen om te zien wat ik miste. Want wat ik hier terugvind, zijn delen van mezelf die te lang ondergesneeuwd waren. Dingen die ik bijna vergeten was. Het plezier om urenlang in de natuur te dwalen, zonder dat het ‘nuttig’ hoeft te zijn. De rust om stil te staan bij vragen die ik altijd uit de weg ging. De kleine dingen die me gelukkig maken, die ik vergat omdat werk altijd voorrang kreeg.

Ik ben haar kwijt, en ik vind haar terug. Alleen in een andere vorm. En misschien is dat precies wat groei is: verliezen, terugvinden, en opnieuw ontdekken.

#persoonlijkegroei #comfortzone #ikmishaar #identiteit #rouw #heimwee #heimweenaarjezelf #emigreren #emigrerenkunjeleren

Ik mis haar….
De versie van mezelf die in Nederland moeiteloos binnenliep bij klanten. Die zonder aarzeling haar jas aan de kapstok hing, een kop koffie aannam en direct voelde wat er speelde. Gekend worden – niet alleen als professional, maar als mens.

Ik mis die gesprekken waarin ik luisterde, écht luisterde, en mijn vak kon uitvoeren op gevoel. Waar ik wist wat ik waard was en de taal van mijn werk geen obstakel kende. Daar waar ik gewoon even de oude Marie kon zijn.

Hier in Italië is dat anders. Mooier, chaotischer, en soms… stiller. Mijn werk is veranderd, ik ben veranderd. Soms voel ik heimwee. Niet naar een plek, maar naar mezelf. Naar die vrouw die precies wist wat ze deed, in een wereld die precies wist wie ze was.

Ik mis haar. Die Marie die in Nederland zo vanzelfsprekend was.. Werk was niet zomaar werk – het was wie ik was. Het gaf me energie, zelfvertrouwen, betekenis. En nu, hier in dit nieuwe leven, voelt het soms alsof ik dat deel van mezelf kwijt ben.

Maar misschien moest ik wel stoppen met rennen om te zien wat ik miste. Want wat ik hier terugvind, zijn delen van mezelf die te lang ondergesneeuwd waren. Dingen die ik bijna vergeten was. Het plezier om urenlang in de natuur te dwalen, zonder dat het ‘nuttig’ hoeft te zijn. De rust om stil te staan bij vragen die ik altijd uit de weg ging. De kleine dingen die me gelukkig maken, die ik vergat omdat werk altijd voorrang kreeg.

Ik ben haar kwijt, en ik vind haar terug. Alleen in een andere vorm. En misschien is dat precies wat groei is: verliezen, terugvinden, en opnieuw ontdekken.

#persoonlijkegroei #comfortzone #ikmishaar #identiteit #rouw #heimwee #heimweenaarjezelf #emigreren #emigrerenkunjeleren

Het leven dat je kent is vaak vertrouwd. Het voelt veilig, omdat je weet wat je kunt verwachten. Maar wat als die veiligheid je tegenhoudt om écht te leven? Wat als daar, buiten het bekende, een leven wacht dat meer klopt met wie jij bent?

Emigreren is niet zomaar verhuizen. Het is een keuze om alles wat vertrouwd is los te laten, omdat je diep vanbinnen voelt dat er meer is. Het is kiezen voor groei, voor vrijheid en voor een leven dat past bij jouw dromen. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het de moeite waard is.

Soms betekent emigreren jezelf opnieuw uitvinden. Niet alleen in een ander land, maar vooral in je hoofd en je hart.

#emigreren #droomleven #levenbuitenjekomfortzone #persoonlijkegroei #vrijheid #onthechting #expatlife #durftekiezen #leefecht #nieuwbegin

Het leven dat je kent is vaak vertrouwd. Het voelt veilig, omdat je weet wat je kunt verwachten. Maar wat als die veiligheid je tegenhoudt om écht te leven? Wat als daar, buiten het bekende, een leven wacht dat meer klopt met wie jij bent?

Emigreren is niet zomaar verhuizen. Het is een keuze om alles wat vertrouwd is los te laten, omdat je diep vanbinnen voelt dat er meer is. Het is kiezen voor groei, voor vrijheid en voor een leven dat past bij jouw dromen. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het de moeite waard is.

Soms betekent emigreren jezelf opnieuw uitvinden. Niet alleen in een ander land, maar vooral in je hoofd en je hart.

#emigreren #droomleven #levenbuitenjekomfortzone #persoonlijkegroei #vrijheid #onthechting #expatlife #durftekiezen #leefecht #nieuwbegin

Je monkey brain – dat stemmetje dat bij alles roept: ‘Wat als…?’ – wordt bij emigreren ineens heel luid. Het probeert je veilig te houden, maar haalt je ook uit je flow.

Mijn monkey brain zei dingen als:

‘Wat als ik mijn draai niet ga vinden?’
‘Wat als ik faal?’
‘Wat als ik mijn werk op locatie ga missen?’

Het grappige is: vaak is het ergste scenario helemaal niet zo erg. En in dat besef, daar ligt groei. 🌱

Wat fluistert jouw monkey brain jou toe? En wat zeg jij terug? Laat het me weten in de reacties, ik ben benieuwd!”

#Emigreren #LevenInHetBuitenland #PersoonlijkeGroei #UitJeComfortzone #Mindset

Je monkey brain – dat stemmetje dat bij alles roept: ‘Wat als…?’ – wordt bij emigreren ineens heel luid. Het probeert je veilig te houden, maar haalt je ook uit je flow.

Mijn monkey brain zei dingen als:

‘Wat als ik mijn draai niet ga vinden?’
‘Wat als ik faal?’
‘Wat als ik mijn werk op locatie ga missen?’

Het grappige is: vaak is het ergste scenario helemaal niet zo erg. En in dat besef, daar ligt groei. 🌱

Wat fluistert jouw monkey brain jou toe? En wat zeg jij terug? Laat het me weten in de reacties, ik ben benieuwd!”

#Emigreren #LevenInHetBuitenland #PersoonlijkeGroei #UitJeComfortzone #Mindset

Ik ben gefascineerd door wat er in je hoofd gebeurt als je alles achterlaat en opnieuw begint. Hoe een droom plotseling rauw aanvoelt als de realiteit intreedt. Hoe het brein zich vastklampt aan controle, zelfs als je weet dat loslaten de enige weg vooruit is.

Hi, Ik ben Marie Louise. Ondernemer, schrijver en ervaringsdeskundige in emigratie en mentale transformatie.
Een soort emigratie coach maar dan anders dan je denkt.

Ik heb een zwak voor bergen, honden en lange wandelingen die altijd nét even langer duren dan gepland. Ik ben meestal degene die meer vragen stelt dan antwoorden geeft en op feestjes vind je mij eerder bij de hond dan tussen de mensen.

Mijn passie is om mensen niet alleen te helpen een grote keuze te maken, maar vooral om mentaal mee te laten bewegen met de verandering. Want niemand vertelt je hoe het écht voelt om je thuisland achter te laten. Hoe je identiteit verschuift. Hoe oude patronen zich herhalen, zelfs in een nieuw leven.

Door mijn fascinatie van psychologie en mindset combineer ik theorie met ervaring. Geen oppervlakkige adviezen, maar de mentale kant van verandering ontrafeld. In mijn community, e-books en blogs neem ik je mee in de processen die vaak onzichtbaar blijven. Want een nieuw leven begint niet met inpakken – het begint met begrijpen hoe je brein werkt en hoe jij jezelf niet laat tegenhouden door twijfel of angst.

#emigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #psyche #mindset #dutchiesemigreren

Ik ben gefascineerd door wat er in je hoofd gebeurt als je alles achterlaat en opnieuw begint. Hoe een droom plotseling rauw aanvoelt als de realiteit intreedt. Hoe het brein zich vastklampt aan controle, zelfs als je weet dat loslaten de enige weg vooruit is.

Hi, Ik ben Marie Louise. Ondernemer, schrijver en ervaringsdeskundige in emigratie en mentale transformatie.
Een soort emigratie coach maar dan anders dan je denkt.

Ik heb een zwak voor bergen, honden en lange wandelingen die altijd nét even langer duren dan gepland. Ik ben meestal degene die meer vragen stelt dan antwoorden geeft en op feestjes vind je mij eerder bij de hond dan tussen de mensen.

Mijn passie is om mensen niet alleen te helpen een grote keuze te maken, maar vooral om mentaal mee te laten bewegen met de verandering. Want niemand vertelt je hoe het écht voelt om je thuisland achter te laten. Hoe je identiteit verschuift. Hoe oude patronen zich herhalen, zelfs in een nieuw leven.

Door mijn fascinatie van psychologie en mindset combineer ik theorie met ervaring. Geen oppervlakkige adviezen, maar de mentale kant van verandering ontrafeld. In mijn community, e-books en blogs neem ik je mee in de processen die vaak onzichtbaar blijven. Want een nieuw leven begint niet met inpakken – het begint met begrijpen hoe je brein werkt en hoe jij jezelf niet laat tegenhouden door twijfel of angst.

#emigreren #leveninhetbuitenland #emigrerenkunjeleren #psyche #mindset #dutchiesemigreren

Het was een simpele ochtend terwijl ik naar mijn agenda staarde, waarin een afspraak stond genoteerd. Het was geen groot moment – geen podium, geen publiek. Gewoon een ontmoeting met iemand nieuw, in een taal die ik nog steeds niet helemaal beheers. Maar mijn hart sloeg sneller, mijn gedachten liepen over. Wat als ik iets verkeerd zeg? Wat als ze me niet begrijpen? Wat als ik... faal?

Dat is het vreemde aan ongemak: het kruipt onder je huid, maakt je klein, en laat je twijfelen aan dingen die je diep vanbinnen al weet. Maar ongemak, zo leerde ik, is ook de plek waar je groeit. Niet ondanks het gevoel, maar dankzij het gevoel.

Toen ik mijn leven in Nederland achterliet, dacht ik dat zelfvertrouwen vanzelf zou komen. Ik bedoel, wie zo’n grote stap zet – emigreren, een nieuw leven opbouwen – moet toch wel sterk in zijn schoenen staan? Maar dat is niet hoe het werkt. Zelfvertrouwen komt niet door de grootte van je stappen. Het komt door de kleine momenten waarop je wankelt, maar toch doorgaat.

Ik ging laatst de straat op in Italië, mijn beste Italiaanse zinnetjes geoefend. Ik wilde brood kopen bij de bakker. Simpel, toch? Maar toen ik daar stond, met een rij mensen achter me en de bakkersvrouw die iets vroeg wat ik niet begreep, voelde ik dat bekende ongemak. Mijn gezicht werd warm, mijn woorden struikelden over elkaar, en ik dacht: Laat maar, ik kan dit niet.

Toch bleef ik staan. Ik wees naar wat ik wilde, glimlachte verontschuldigend, en verliet de winkel met mijn brood – en een klein beetje meer zelfvertrouwen dan toen ik binnenkwam.

Wat ik die dag ontdekte – en vele dagen daarna – is dat zelfvertrouwen niet ontstaat door perfect te zijn. Het ontstaat door het ongemak in te stappen, er doorheen te gaan, en aan de andere kant te merken dat je het hebt overleefd.

Ongemak laat je zien dat je meer aankunt dan je denkt. Het dwingt je om oplossingen te zoeken, om creatief te zijn, om jezelf te accepteren zoals je bent: onhandig, menselijk, maar volhardend. En elke keer dat je het gevoel overwint, groeit dat stille vertrouwen in jezelf een beetje meer.

Lees verder in de comments #emigreren #mindsetjunky #psychologie #emigreren #emigrerenkanjeleren #mindset

Het was een simpele ochtend terwijl ik naar mijn agenda staarde, waarin een afspraak stond genoteerd. Het was geen groot moment – geen podium, geen publiek. Gewoon een ontmoeting met iemand nieuw, in een taal die ik nog steeds niet helemaal beheers. Maar mijn hart sloeg sneller, mijn gedachten liepen over. Wat als ik iets verkeerd zeg? Wat als ze me niet begrijpen? Wat als ik... faal?

Dat is het vreemde aan ongemak: het kruipt onder je huid, maakt je klein, en laat je twijfelen aan dingen die je diep vanbinnen al weet. Maar ongemak, zo leerde ik, is ook de plek waar je groeit. Niet ondanks het gevoel, maar dankzij het gevoel.

Toen ik mijn leven in Nederland achterliet, dacht ik dat zelfvertrouwen vanzelf zou komen. Ik bedoel, wie zo’n grote stap zet – emigreren, een nieuw leven opbouwen – moet toch wel sterk in zijn schoenen staan? Maar dat is niet hoe het werkt. Zelfvertrouwen komt niet door de grootte van je stappen. Het komt door de kleine momenten waarop je wankelt, maar toch doorgaat.

Ik ging laatst de straat op in Italië, mijn beste Italiaanse zinnetjes geoefend. Ik wilde brood kopen bij de bakker. Simpel, toch? Maar toen ik daar stond, met een rij mensen achter me en de bakkersvrouw die iets vroeg wat ik niet begreep, voelde ik dat bekende ongemak. Mijn gezicht werd warm, mijn woorden struikelden over elkaar, en ik dacht: Laat maar, ik kan dit niet.

Toch bleef ik staan. Ik wees naar wat ik wilde, glimlachte verontschuldigend, en verliet de winkel met mijn brood – en een klein beetje meer zelfvertrouwen dan toen ik binnenkwam.

Wat ik die dag ontdekte – en vele dagen daarna – is dat zelfvertrouwen niet ontstaat door perfect te zijn. Het ontstaat door het ongemak in te stappen, er doorheen te gaan, en aan de andere kant te merken dat je het hebt overleefd.

Ongemak laat je zien dat je meer aankunt dan je denkt. Het dwingt je om oplossingen te zoeken, om creatief te zijn, om jezelf te accepteren zoals je bent: onhandig, menselijk, maar volhardend. En elke keer dat je het gevoel overwint, groeit dat stille vertrouwen in jezelf een beetje meer.

Lees verder in de comments #emigreren #mindsetjunky #psychologie #emigreren #emigrerenkanjeleren #mindset

Nog meer herkenbare ervaringen? Drop ze in de comments! #Emigreren #LevenInHetBuitenland #Droomleven #IntentioneelLeven #LeefEcht #PersoonlijkeGroei #VerhalenVertellen #Buitenleven #EenvoudigLeven #BewustLeven #InspiratieVoorVandaag #NieuweStart #Minimalisme #Zelfreflectie #Levensstijl #ReizenVoorJeDromen #JeLeeftMaarEenKeer #MindsetVerandering #BalansVinden #AvontuurZoeken

Nog meer herkenbare ervaringen? Drop ze in de comments! #Emigreren #LevenInHetBuitenland #Droomleven #IntentioneelLeven #LeefEcht #PersoonlijkeGroei #VerhalenVertellen #Buitenleven #EenvoudigLeven #BewustLeven #InspiratieVoorVandaag #NieuweStart #Minimalisme #Zelfreflectie #Levensstijl #ReizenVoorJeDromen #JeLeeftMaarEenKeer #MindsetVerandering #BalansVinden #AvontuurZoeken

Voor iedereen die denkt dat zo’n tweede emigratie vast alleen maar soepel verloopt.. 🙈 die heeft het mis.

Onze planning is wel veel strakker. Dat moet ik eerlijk toegeven. Wij zijn veel eerder begonnen, weten precies wat wij vorige keer niet handig hebben aangepakt en welke dingen verstandig zijn om mee te nemen. De praktische dingen gaan dus zeker makkelijker.

De reacties van de mensen om ons heen vallen mij mee omdat ik weet dat mensen AL hun angsten op jou projecteren met zo’n boodschap. Zou je dat wel doen? Vind je dat niet zonder van je bedrijf? De vorige emigratie heeft dus echt wel voordelen.

Toch, in die rustige momenten. Als ik met de honden wandel of s nachts wakker lig, gaat mijn monkey brain regelmatig met mij aan de haal. De meest hardnekkige gedachte gaat over mijn honden. Wat nou als ze ziek worden daar? Hoe weet je zeker dat de zorgen daar net zo goed zijn? Guusje moet gesteriliseerd worden als we daar wonen. Wat als die operatie helemaal misloopt? Mijn monkeybrain wil mij dan het liefst terug halen naar Nederland. Zodat ik in mijn comfort zone blijf waar alles bekend en voorspelbaar is.

Mooi niet. Nog 11 weken.

#emigreren #dutchiesemigreren #monkeybrain #comfortzone #emigrerenkanjeleren #emigrerenkunjeleren #woneninhetbuitenland #leveninhetbuitenland

Voor iedereen die denkt dat zo’n tweede emigratie vast alleen maar soepel verloopt.. 🙈 die heeft het mis.

Onze planning is wel veel strakker. Dat moet ik eerlijk toegeven. Wij zijn veel eerder begonnen, weten precies wat wij vorige keer niet handig hebben aangepakt en welke dingen verstandig zijn om mee te nemen. De praktische dingen gaan dus zeker makkelijker.

De reacties van de mensen om ons heen vallen mij mee omdat ik weet dat mensen AL hun angsten op jou projecteren met zo’n boodschap. Zou je dat wel doen? Vind je dat niet zonder van je bedrijf? De vorige emigratie heeft dus echt wel voordelen.

Toch, in die rustige momenten. Als ik met de honden wandel of s nachts wakker lig, gaat mijn monkey brain regelmatig met mij aan de haal. De meest hardnekkige gedachte gaat over mijn honden. Wat nou als ze ziek worden daar? Hoe weet je zeker dat de zorgen daar net zo goed zijn? Guusje moet gesteriliseerd worden als we daar wonen. Wat als die operatie helemaal misloopt? Mijn monkeybrain wil mij dan het liefst terug halen naar Nederland. Zodat ik in mijn comfort zone blijf waar alles bekend en voorspelbaar is.

Mooi niet. Nog 11 weken.

#emigreren #dutchiesemigreren #monkeybrain #comfortzone #emigrerenkanjeleren #emigrerenkunjeleren #woneninhetbuitenland #leveninhetbuitenland

Ik verloor mijn hart...
Ik vermoed al ergens in mijn kinderjaren. Hoe oud zou ik zijn geweest 8 of 9 jaar? Wij gingen niet altijd op vakantie naar Italië, maar als ik er dan was voelde ik mij er thuis. Zo kan ik mij nog herinneren dat ik met het gezin in de auto zat richting Italië en dat mijn moeder bij de grensovergang van Italië riep: Zo Marie Louise is weer thuis. Ik kan het gevoel moeilijk omschrijven maar blijkbaar kon ik toen al duidelijk maken dat ik voelde dat ik daar hoor.

Ik verloor dan ook mijn hart aan het Gardameer. Daar kom ik thuis. Het was ook dat de plek waar ik mijn eerste solovakantie(s) vierde. En toen mijn allereerste hond 3 jaar geleden overleed, kon ik mij geen andere plek bedenken om mij even oke te voelen. Ik moest daar zijn.

Niet veel later emigreerde ik en mijn vriend naar het Gardameer. (Heb ik even geluk dat ik een man trof die dit ook een fijne plek om te wonen vindt😂) Om een aantal maanden met pijn in mijn hart terug te moeten naar Nederland. Voor een andere grote liefde: Ons bedrijf.

Dit jaar wordt mijn hart weer heel en emigreren wij ergens rond september weer naar mijn Gardameer.

Dat thuis gevoel op een totaal willekeurige plek in de wereld. Dat blijft mij fascineren.

#emigreren #emigrerennaaritalie #emigrerenkanjeliefde #ikverloormijnhart #ikkomweerterug

Ik verloor mijn hart...
Ik vermoed al ergens in mijn kinderjaren. Hoe oud zou ik zijn geweest 8 of 9 jaar? Wij gingen niet altijd op vakantie naar Italië, maar als ik er dan was voelde ik mij er thuis. Zo kan ik mij nog herinneren dat ik met het gezin in de auto zat richting Italië en dat mijn moeder bij de grensovergang van Italië riep: Zo Marie Louise is weer thuis. Ik kan het gevoel moeilijk omschrijven maar blijkbaar kon ik toen al duidelijk maken dat ik voelde dat ik daar hoor.

Ik verloor dan ook mijn hart aan het Gardameer. Daar kom ik thuis. Het was ook dat de plek waar ik mijn eerste solovakantie(s) vierde. En toen mijn allereerste hond 3 jaar geleden overleed, kon ik mij geen andere plek bedenken om mij even oke te voelen. Ik moest daar zijn.

Niet veel later emigreerde ik en mijn vriend naar het Gardameer. (Heb ik even geluk dat ik een man trof die dit ook een fijne plek om te wonen vindt😂) Om een aantal maanden met pijn in mijn hart terug te moeten naar Nederland. Voor een andere grote liefde: Ons bedrijf.

Dit jaar wordt mijn hart weer heel en emigreren wij ergens rond september weer naar mijn Gardameer.

Dat thuis gevoel op een totaal willekeurige plek in de wereld. Dat blijft mij fascineren.

#emigreren #emigrerennaaritalie #emigrerenkanjeliefde #ikverloormijnhart #ikkomweerterug

Ik zie het steeds vaker gebeuren. Mensen die zijn
geëmigreerd en goed bedoelt advies geven aan de mensen die nog willen emigreren. Die verbinding die je daarin vindt is fantastisch. Ervaringen van anderen horen, zien of lezen is een belangrijke stap als je zo'n groot avontuur aan wil gaan. Dat brengt je op ideeën en inspiratie is belangrijk.

Waar ik het vaak mis zie gaan, is als het over eenmanszaken, bedrijven of uitschrijvingen in Nederland gaan. Mensen vertellen hun manier wat enkel specifiek op hun situatie is gericht. Dat is voor jou waarschijnlijk helemaal niet van toepassing. Je mist de nuance en context en laat Nederland nou net veel (kleine) regeltjes hebben.

Ik zag laatste iemand (met onwijs veel goede bedoelingen) vertellen dat je maximaal 8 maanden uit Nederland kan vanwege je zorgverzekering. Volgens diegene moet je ingeschreven staan in NL om een zorgverzekering te hebben. Voor diegene was dit waarschijnlijk in zijn of haar situatie ook de beste optie.

MAAR je kan ook een briefadres hebben in Nederland en wel een zorgverzekering afsluiten. Een briefadres geldt niet voor 8 maanden maar voor een jaar. Dat kan in jouw situatie zomaar een betere optie zijn.

Ook las ik op social media het advies dat een BV nooit kan blijven bestaan als je naar het buitenland vertrekt. Dit klopt als je als enige werknemer in je BV zit. Het is foutief als de dagelijkse leiding in Nederland plaats blijft vinden. Het is een klein nuance maar kan verstrekkende gevolgen hebben als je de eerder omschreven informatie volgt.

Diegene die het opgeschreven heeft, heeft waarschijnlijk in alle eerlijkheid advies willen geven en is ongetwijfeld niet bekend met de andere situaties en geldende feiten. Dit is precies waarom een blauwdruk van mijn emigratie voor jou niet gaat werken.
#emigrerenkanjeleren #dutchiesemigreren #emigratiecoach #emigrerenmetkinderen

Ik zie het steeds vaker gebeuren. Mensen die zijn
geëmigreerd en goed bedoelt advies geven aan de mensen die nog willen emigreren. Die verbinding die je daarin vindt is fantastisch. Ervaringen van anderen horen, zien of lezen is een belangrijke stap als je zo'n groot avontuur aan wil gaan. Dat brengt je op ideeën en inspiratie is belangrijk.

Waar ik het vaak mis zie gaan, is als het over eenmanszaken, bedrijven of uitschrijvingen in Nederland gaan. Mensen vertellen hun manier wat enkel specifiek op hun situatie is gericht. Dat is voor jou waarschijnlijk helemaal niet van toepassing. Je mist de nuance en context en laat Nederland nou net veel (kleine) regeltjes hebben.

Ik zag laatste iemand (met onwijs veel goede bedoelingen) vertellen dat je maximaal 8 maanden uit Nederland kan vanwege je zorgverzekering. Volgens diegene moet je ingeschreven staan in NL om een zorgverzekering te hebben. Voor diegene was dit waarschijnlijk in zijn of haar situatie ook de beste optie.

MAAR je kan ook een briefadres hebben in Nederland en wel een zorgverzekering afsluiten. Een briefadres geldt niet voor 8 maanden maar voor een jaar. Dat kan in jouw situatie zomaar een betere optie zijn.

Ook las ik op social media het advies dat een BV nooit kan blijven bestaan als je naar het buitenland vertrekt. Dit klopt als je als enige werknemer in je BV zit. Het is foutief als de dagelijkse leiding in Nederland plaats blijft vinden. Het is een klein nuance maar kan verstrekkende gevolgen hebben als je de eerder omschreven informatie volgt.

Diegene die het opgeschreven heeft, heeft waarschijnlijk in alle eerlijkheid advies willen geven en is ongetwijfeld niet bekend met de andere situaties en geldende feiten. Dit is precies waarom een blauwdruk van mijn emigratie voor jou niet gaat werken.
#emigrerenkanjeleren #dutchiesemigreren #emigratiecoach #emigrerenmetkinderen

.pro-gallery-wix-wrapper {display: block !important;} .pro-gallery-wix-wrapper .gallery-item-container {opacity: 1 !important; display: block !important;}

Volg ons op Instagram

bottom of page